ადათი
მამა-პაპისაგან დამკვიდრებული ჩვეულება, სავალდებულოდ მიღებული წესი. ტრადიციულად, ხალხში დამკვიდრებული, ჩვულებითი, დაუწერელი წესები და სამართალი - რჯული ადათი, საქართველოში შეიცავდა საყოფაცხოვრებო წესებს (სტუმარ-მასპინძლობას, თავაზას, პიროფლიანის შესხმას, ქალისა და მოხუცის პატივისცემას და სხვა ზნეობრივ ნორმებს...).
ადათი იყო ადგილობრივი ჩვეულებითი სამართალი - რჯული რომელზე დაყრდნობითაც წყვეტდნენ საზოგადოებრივი ყოფის საკითხებს (თავსისხლი, დაკეჭნა, მიწის საკუთრება, ღალატი, ქალის მოტაცება, პირადი შეურაცხყოფა, ლექსით გასენვა-დაცინვა და ა.შ.).
ადათის მიხედვით ბჭეებს გამოჰქონდათ დანაჩენი (სისხლის საზღაური, მოკვეთა, გარიგება). ხალხური სამართალი იყენებდა დამცველთა ინსტიტუტს (მოწმეების ჩვენება, მიწის ფიცილს, ანალობებს - ანდრეზებს).
ლიტერატურა
გ. ჩიტაია, მასალა ეთნოგრაფიულ ტერმინთა განმარტებითი ლექსიკონისათვის, შრომები ტ. 1, მეცნიერება, თბ.1997 წ., 319 გვ.
