აპოხტი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| + | <big>'''აპოხტი'''</big> | ||
| + | ---- | ||
ხმელი ხორცი. სულხან-საბას განმარტებით: "[[შაშხი]] პოხილი//მსუქანი ხორცია, [[ლორი]] მეტად პოხილი, [[ყაღი]] კი მჭლე". ფშავ-ხევსურულ და მთიულეთ-გუდამაყრული მასალით, [[საპოხი]] ყველანაირი ცხიმის - ქონის აღმნიშვნელია. აჭარულ-ლაზურში "აპოხტი" ქათმის შაშხია, სვანურში - "აპეხტ" ღორის შაშხს ნიშნავს, საქონლის შაშხს კი [[კენჭ]] ეწოდება. აპოხტის ნაირსახეობაა თუშური [[ყაღი]]. იგი მზადდება ცხვრის, ძროხის, თხის, ნადირის ხორცისგან. სააპოხტე ფერცხლებს, მკერდს, დაჭრიდნენ დიდ ან პატარა გრძელ ნაჭრებად. 3-4 დღე მარილწყალში ამყოფებდნენ და შემდეგ გაკიდებდნენ მზეზე, სანიაოზე. მას შემდეგ, რაც ხორცი გამოშრებოდა, გახმებოდა - "გაყაღდებოდა", შეინახავდნენ. მეორე ხერხით მარილს მოაყრიდნენ და მშრალად ჩადებდნენ ქვაბში, ხის ჭურჭელში ან გუდაში, 3-4 დღის შემდეგ კი გაკიდებდნენ გასაშრობად. "ვეფხისტყაოსანში" შაშხის იდენტურ სიტყვად [[ხმელობა]]ა ნახმარი, რაც იუსტინე აბულაძის განმარტებით არის "დამარილებული ანუ დაშაშხული ხორცი შესანახად გამომხმარი". ტარიელი ამბობს: "მუნ გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უც ხორცისა ხმელობა". ზამთრის საკვების დამზადების მსგავსი წესები ცნობილია კავკასიის სხვა ხალხებშიც. | ხმელი ხორცი. სულხან-საბას განმარტებით: "[[შაშხი]] პოხილი//მსუქანი ხორცია, [[ლორი]] მეტად პოხილი, [[ყაღი]] კი მჭლე". ფშავ-ხევსურულ და მთიულეთ-გუდამაყრული მასალით, [[საპოხი]] ყველანაირი ცხიმის - ქონის აღმნიშვნელია. აჭარულ-ლაზურში "აპოხტი" ქათმის შაშხია, სვანურში - "აპეხტ" ღორის შაშხს ნიშნავს, საქონლის შაშხს კი [[კენჭ]] ეწოდება. აპოხტის ნაირსახეობაა თუშური [[ყაღი]]. იგი მზადდება ცხვრის, ძროხის, თხის, ნადირის ხორცისგან. სააპოხტე ფერცხლებს, მკერდს, დაჭრიდნენ დიდ ან პატარა გრძელ ნაჭრებად. 3-4 დღე მარილწყალში ამყოფებდნენ და შემდეგ გაკიდებდნენ მზეზე, სანიაოზე. მას შემდეგ, რაც ხორცი გამოშრებოდა, გახმებოდა - "გაყაღდებოდა", შეინახავდნენ. მეორე ხერხით მარილს მოაყრიდნენ და მშრალად ჩადებდნენ ქვაბში, ხის ჭურჭელში ან გუდაში, 3-4 დღის შემდეგ კი გაკიდებდნენ გასაშრობად. "ვეფხისტყაოსანში" შაშხის იდენტურ სიტყვად [[ხმელობა]]ა ნახმარი, რაც იუსტინე აბულაძის განმარტებით არის "დამარილებული ანუ დაშაშხული ხორცი შესანახად გამომხმარი". ტარიელი ამბობს: "მუნ გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უც ხორცისა ხმელობა". ზამთრის საკვების დამზადების მსგავსი წესები ცნობილია კავკასიის სხვა ხალხებშიც. | ||
---- | ---- | ||
'''''წყარო''''' | '''''წყარო''''' | ||
| − | + | * <small>ქართული მატერიალური კულტურის ეთნოგრაფიული ლექსიკონი. პროექტის ავტ. და სამეცნ. ხელმძღვ. ელდარ ნადირაძე ; რედ. როინ მეტრეველი ; ავტ.-შემდგ.: გვანცა არჩვაძე, მარინა ბოკუჩავა, თამარ გელაძე და სხვ. თბ., მერიდიანი, 2011 წ.</small> | |
| − | ქართული მატერიალური კულტურის ეთნოგრაფიული ლექსიკონი. პროექტის ავტ. და სამეცნ. ხელმძღვ. ელდარ ნადირაძე ; რედ. როინ მეტრეველი ; ავტ.-შემდგ.: გვანცა არჩვაძე, მარინა ბოკუჩავა, თამარ გელაძე და სხვ. თბ., მერიდიანი, 2011 წ. | ||
---- | ---- | ||
[[კატეგორია:ა]] | [[კატეგორია:ა]] | ||
22:59, 5 ივლისი 2019-ის ვერსია
აპოხტი
ხმელი ხორცი. სულხან-საბას განმარტებით: "შაშხი პოხილი//მსუქანი ხორცია, ლორი მეტად პოხილი, ყაღი კი მჭლე". ფშავ-ხევსურულ და მთიულეთ-გუდამაყრული მასალით, საპოხი ყველანაირი ცხიმის - ქონის აღმნიშვნელია. აჭარულ-ლაზურში "აპოხტი" ქათმის შაშხია, სვანურში - "აპეხტ" ღორის შაშხს ნიშნავს, საქონლის შაშხს კი კენჭ ეწოდება. აპოხტის ნაირსახეობაა თუშური ყაღი. იგი მზადდება ცხვრის, ძროხის, თხის, ნადირის ხორცისგან. სააპოხტე ფერცხლებს, მკერდს, დაჭრიდნენ დიდ ან პატარა გრძელ ნაჭრებად. 3-4 დღე მარილწყალში ამყოფებდნენ და შემდეგ გაკიდებდნენ მზეზე, სანიაოზე. მას შემდეგ, რაც ხორცი გამოშრებოდა, გახმებოდა - "გაყაღდებოდა", შეინახავდნენ. მეორე ხერხით მარილს მოაყრიდნენ და მშრალად ჩადებდნენ ქვაბში, ხის ჭურჭელში ან გუდაში, 3-4 დღის შემდეგ კი გაკიდებდნენ გასაშრობად. "ვეფხისტყაოსანში" შაშხის იდენტურ სიტყვად ხმელობაა ნახმარი, რაც იუსტინე აბულაძის განმარტებით არის "დამარილებული ანუ დაშაშხული ხორცი შესანახად გამომხმარი". ტარიელი ამბობს: "მუნ გვიმასპინძლოს ასმათმან, მას უც ხორცისა ხმელობა". ზამთრის საკვების დამზადების მსგავსი წესები ცნობილია კავკასიის სხვა ხალხებშიც.
წყარო
- ქართული მატერიალური კულტურის ეთნოგრაფიული ლექსიკონი. პროექტის ავტ. და სამეცნ. ხელმძღვ. ელდარ ნადირაძე ; რედ. როინ მეტრეველი ; ავტ.-შემდგ.: გვანცა არჩვაძე, მარინა ბოკუჩავა, თამარ გელაძე და სხვ. თბ., მერიდიანი, 2011 წ.
