არაერთგზის თქმულა და დაწერილა, რომ მე-20 საუკუნე თვისობრივად ახალი საუკუნეა, სხვა წინამორბედ საუკუნეებთან შედარებით. თვით ზედაპირული დაკვირვებითაც ცხადია, რომ იგი, ახალი ეპოქის, ახალი ერის დასაწყისია კაცობრიობის ისტორიაში. ამ ახალი ერის გარიჟრარჟზე საუკუნის, ეპოქის სულმა ახალი, სრულიად განსხვავებული მოთხოვნები წამოუყენა ერებსა და ადამიანებს. შეიცვალა არა მარტოოდენ გარეგანი სახე ჩვენი ცივილიზაციისა, არამედ ინტელექტუალური რელიეფი, კულტურის სპეციფიკა, შეიცვალა არამარტო აზროვნებისა და მეცნიერული თუ მხატვრული ძიებების მიმართულება, შეიცვალა ჩვენი ფსიქიკა, აღმოცენდა ახალი გაგება მოქალაქეობრივი თუ ინტელექტუალური სინდისისა.

ჩვენი ხალხებისადმი ამ მძიმე დღეებში მოგმართავთ თქვენ, ვინაიდან ყველაფერი, რაც ოსებსა და ქართველებს შორის ხდება, არა მარტო საერთო უბედურებაა, არამედ პირადი ტრაგედიაცაა თითოეული ჩვენთაგანისათვის. ქართველები და ოსები, რომლებიც ხანგრძლივი დროის მანძილზე მშვიდობიანად და მეგობრულად ცხოვრობდნენ ამ მიწაზე, ახლა ერთურთს ხოცავენ, ეომებიან გარეშე ძალის წაქეზებით, ვინაიდან ეს ძმათა მკვლელი ომი ვიღაცის იმპერიული ამბიციების დასაყრდენია. დღეს მთელს მსოფლიოს აღელვებს ქალაქ ცხინვალში შექმნილი სიტუაცია, როგორც ქართველი, ისე ოსი ლტოლვილების მდგომარეობა.

Rich cultural and historical heritage of the Georgian people, Georgian antiquities attracted attention of numerous foreign scholars. Of these Marie Brosset, the founder of the Kartvelian Studies in Europe, occupies a special place.The Georgian public took great interest in the activities of the French scholar. Of his epistolary heritage, letters of Georgian figures – Teimuraz Bagrationi, Zakaria Palavandishvili, Rapiel Eristavi, Dimitri Meghvinetukhutsesishvili, are noteworthy. The correspondence between M. Brosset and Platon Ioseliani forms the object of our present interest.

Der größte Teil der Geschichte der russisch-čečenischen Beziehungen (seit dem 18. Jahrhundert bis zum heutigen Tag) ist durch kriegerische Auseinan-dersetzungen gekennzeichnet. In der gegenwärtigen Welt ist es schwer ein anderes Beispiel für eine so lange und erbitterte Konfrontation zu finden. Ihren Höhepunkt hat sie in unserer Zeit erreicht, in der Zeit, in der humanitäre Einstellung sehr wichtig ist. Der Krieg vernichtet das čečenische Volk. Aber auch Rußland leidet: die Söhne des Landes sterben, die Kriegsausgaben belasten das Budget, die Zukunft des Landes ist fraglich, denn indem man einen Krieg gegen ein kleines Volk fortführt, ist es unmöglich, auf dem demokratischen Weg zu bleiben.