Since I began my fieldwork here in Georgia in 1992, many things have changed, of course. In fact, the entire history of post-socialism is still called ‘the transition’, in recognition that this is an epoch of change, perhaps in contrast to the period of ‘stagnation’ that preceded it. The term transition contains within it, obviously, a not very well hidden narrative, that this transition is heading somewhere specific, that it has a goal of some sort. Capitalism, democracy, liberalism, that sort of thing, maybe.

ცნობილია, რომ კულტურის შესახებ საქართველოს კანონის მიხედვით მის ძირითად მიზნებს და ამოცანებს წარმოადგენს: ა) კულტურის სფეროში საქართველოს მოქალაქეების კონსტიტუციური უფლებების დაცვა და რეალიზება; ბ) კულტურულ ფასეულობათა და შემოქმედებითი მოღვაწეობის შედეგების გამოყენების სამართლებრივი პრინციპებისა და ნორმების განსაზღვრა; გ) კულტურული და შემოქმედებითი მოღვაწეობის სუბიექტთა ძირითა-დი ეკონომიკური, სოციალური და სამართლებრივი ურთიერთობების დარეგულირება...

"კულტურის შესახებ" საქართველოს კანონის შესაბამისად, კულტურის სფერო არის ისტორიულ-კულტურული ტერიტორიები და ობიექტები, შენობა-ნაგებობები, კულტურის უძრავი და მოძრავი ძეგლები, ფოლკლორი, მხატვრული სუვენირი, ხალხური რეწვა და ხელობა, პროფესიული ხელოვნება და ლიტერატურა, სახელოვნებო განათლება და მასთან დაკავშირებული პედაგოგიკა, სამეცნიერო კვლევა და მეთოდიკა, ტექნოლოგიები, კულტურული და შემოქმედებითი მოღვაწეობის პოპულარიზაცია და გაშუქება, კულტურულ-გასართობი, შემეცნებითი პროგრამები და შოუ-ბიზნესი.

დარწმუნებული ვარ, ამ კითხვას ხშირად უსვამენ საკუთარ თავს ჩვენი თანამემამულეები (ვინ იცის, არა მარტო ისინი) და გონიერ პასუხს ვერ პოულობენ.
მართლაც, ერთი შეხედვით კონფლიქტი რუსეთსა და საქართველოს შორის აბსოლუტურად გაუგებარია: ტერიტორიული თვალსაზრისით მსოფლიოს ყველაზე დიდი ქვეყანა, ტერიტორიების გამო ებრძვის (ხან პირდაპირ იარაღით, ხან ეკონომიურად, ხან პოლიტიკურად) ტერიტორიული თვალსაზრისით მსოფლიოს ერთ-ერთ ყველაზე პატარა ქვეყანას.