ნაშრომში დეტალურადაა შესწავლილი ჩეჩნური ტეიპის, მულკ'ოს ისტორია

საბჭოთა რუსეთის მიერ ამიერკავკასიის ოკუპაციის შემდეგ საქართველოს სსრ-სა და აზერბაიჯანის სსრ-ს შორის ახალი საზღვრების გავლების შედეგად დავით-გარეჯის სამონასტრო კომპლექსის ერთი ნაწილი (მონასტრები: ბერთუბანი, უდაბნო და ნაწილობრივ ჩიჩხიტური) აზერბაიჯანის მხარეს მოექცა. დღეს საზღვრის ეს მონაკვეთი არ არის დელიმიტიზირებული და ტერიტორია ამ სახელმწიფოებს შორის სადავოდ განიხილება. აზერბაიჯანის წარმომადგენლები აღნიშნულ მონასტრებს ალბანური კულტურის ძეგლებად აცხადებენ, რომელიც ქართველებს თითქოს მოგვიანებით (ერთი ვერსიით XII ს-ში, მეორეთი კი - XIX ს-ში) მიუთვისებიათ, თუმცა ამის დამადასტურებელი არც ერთი ისტორიული წყარო დასახელებული არ არის.

ნაშრომში დეტალურადაა აღწერილი ჩეჩნური ტაიპებისა და ტუკუმების ისტორია, მოცემულია მათი სრული სია.

მიუხედავად იმისა რომ, მრავალი ტრადიაცია და წეს-ჩვეულება მამა-პაპათაგან შემონახული, დავიწყებას მიეცა საქართველოს თითქმის ყველა კუთხეში, მაინც შემორჩა ყოფას წარსული, ის წესი და ადათი, რასაც ჩვენი წინაპარი აკეთებდა, რისიც სწამდა მას და სჯეროდა. მართალია, ბევრი მათგანი სახეშეცვლილი და დროს მორგებულია, ბევრიც სამწუხაროდ დაკნინებული, მაგრამ ის მაინც არსებობს და აგრძელებს სიცოცხლეს ყველაფერ ქართულში. საქართველოს კუთხეები, თითქოს ერთმანეთისგან განსხვავებული თავიანთი ცხოვრების წესით, კულტურით, ენით, დიალექტით, ბუნებით, ერთიანი ჯაჭვია და მთლიან საქართველოს სახეს და ხასიათს, რწმენას, წარმოაჩენს.