ადამიანის, როგორც მორალური არსების ბუნებრივი ღირსება საკუთარი კეთილი ნების თვითგანცდა და თვითშეგნებაა. ამიტომ ზნეობრივი მოქმედება გაგებულია როგორც თავისთავადი, საყოველთაო კანონი და ამავე დროს, როგორც საღვთო მცნება; რადგან ყოველი ვალდებულების საფუძველია ღმერთი - სიწმინდისა და ზნეობრიობის იდეალი. "თესლოვანებითი რაიმე სიტყუაი დათესულ არს ჩუენ შორის, რომლითა თავით თუისით გუქონან მიზეზნი კეთილისა თუისად განსაკუთრებისანი... ესრეთ ბუნებით კეთილისა გულის მთქუმელ არიან კაცნი, ხოლო საკუთრებით კეთილ და საყუარელ სახიერი არს და სახიერი მხოლოი ღმერთი არს და ვინაითგან ყოველთა კეთილისა და სახიერისა გული უთქუამს და ღმრთისათვის სადმე სურის ყოველთა" (ბასილი დიდი).

მუსიკალური ენა, როგორც ერის სულიერი კულტურის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი მხარე, ეთნიკური თავისებურების გამომხატველია. ხალხური მუსიკა შეიცავს არა მხოლოდ ესთეტიკურ, არამედ ეთნიკურ ფუნქციას. მუსიკალური ენა მჭიდრო კავშირშია სამეტყველო ენასთან. დადგენილია, რომ მუსიკალური ენის განვითარების პროცესი, სამეტყველო ენის მსგავსად ხანგრძლივ პერიოდს მოიცავს. იგი ათასწლეულების მანძილზე ვითარდება, ნელა იცვლება მუსიკალური ენის ზოგიერთი სტრუქტურული კანონზომიერება, რომელიც ტიპოლოგიურად ახლოს დგას ენის გრამატიკულ კანონზომიერებებთან.

ეს წერილი, რომელიც ნაწილია უფრო ვრცელი ნაშრომისა, ეხება აბრაგობის ფენომენის ასახვას ჩეჩნურ ფოლკლორში. კვლევის ძირითად წყაროებად გამოყენებულია ვაგაპოვის, შერიპოვისა და ბოტიაკოვის ნაწერები. ჩემი დაკვირვებით, გვიანდელი (მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის) აბრაგობა კავკასიაში, უპირატესად კი ჩეჩნეთში, რუსეთის დაპყრობის შემდეგ გაჩნდა, თუმცა აბრაგობა ამ დრომდეც არსებობდა, ოღონდ სხვა სახით.

ზღაპრის სამყარო ზღაპრულია - არამიწიერი და ზებუნებრივი. შესაბამისად, ყველა საგანი, რომელიც ჯადოსნურ ზღაპრებში გვხვდება, ჯადოსნურია და არაჩვეულებრივი. ის გმირს ეხმარება სანუკვარი მიზნის მიღწევისას დაბრკოლებათა დაძლევაში.