ნიკო ნიკოლაძე 1894 წლის 25 ოქტომბერს ქალაქ ფოთის "მოურავად" აირჩიეს. ამ ფაქტს გამოეხმაურა მთელი პროგრესული ქართველი ინტელიგენცია და პრესა. ნიკო ნიკოლაძის მოღვაწეობას ყველაზე ინტესიურად ილია ჭავჭავაძის გაზეთი "ივერია" აშუქებდა. იგი გულისყურით ადევნებდა თვალს ფოთში მიმდინარე მოვლენებს.

თბილისი ს სახელმწიფო უ ნი ვერსიტეტის ისტორია ქართული კულტურის განუყოფელი ნაწილია. მეცნიერების ახლადფეხადგმულ ტაძარს მეტად რთულ პერიოდში მოუხდა მოღვაწეობის დაწყება. მას, ქვეყნის კულტურული და ეკონომიკური მდგომარეობის გათვალისწინებით, თავის თავზე უნდა აეღო ერის განათლების საკითხი, უნივერსიტეტის პროფესურას თვალყური უნდა ედევნებინა ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებისათვის და თავისი შეხედულებანიც გამოეხატა.

ალბათ ყველას ახსოვს, 1991 წლის ბოლოს, ხელისუფლებისადმი ოპოზიციურად განწყობილი მასა "ჩაუშესკუ-ჩაუშესკუს" სკანდირებით როგორ უტევდა უზენაესი საბჭოს შენობას. ოპოზიცია მზად იყო დაემხო ხელისუფლება და ყველანაირად იკაფავდა გზას შენობისკენაც და ხელისუფლებისკენაც. ამ დრამატულ და ვნებათაღელვით აღსავსე დროს ცოტა თუ დაფიქრებულა - რატომ მაინცა და მაინც "ჩაუშესკუ"? დავუშვათ ზვიად გამსახურდია დიქტატორი იყო, განა ცოტა დიქტატორებს იცნობდა მსოფლიო? როგორც ისტორიიდან, ისე მის თანამედროვეებს? რატომ არა, ვთქვათ "ჰიტლერი", "სტალინი", "პინოჩეტი" ან ბოლოს და ბოლოს "სადამი"? არა, მხოლოდ "ჩაუშესკუ". რატომ?

ჩვენს შორის მომხდარი არასასიამოვნო კონფლიქტის გამო მე საჭიროდ ჩავთვალე მომეწერა, რადგან თქვენ თურმე ინებეთ და მწერალთა კავშირის მდივნებს დაურეკეთ თითქოს მე თქვენ გაგლანძღეთ. მე თქვენი ლანძღვა მაშინაც არ მინებებია, როცა თქვენ ჩემს მიმართ უფრო აქტიური მტრობა გამოიჩინეთ, ჩვენ საზოგადო მოღვაწეებს გვიწოდებენ და ლანძღვა რა საკადრისია.